چه زیباست آن گاه که موجودی ضعیف و کوچک در مقابل وجودی بی نهایت بزرگ و شریف می ایستد و با آهنگی موزون، از سر صدق و صفا و اخلاص، به نیایش می پردازد.
چه فرح بخش است آن گاه که نمازگزار سر به سجده می نهد و محبوبش را ستایش می کند؛ چرا که سجده نهایت خاکساری و افتادگی است. چه شکوهمند است به نماز ایستادن در برابر حضرت حق و پیشانی بر خاک ساییدن و با خدا سخن گفتن. آری، خدا همه جا حضور دارد و در هر جا می شود با او سخن گفت. و چه دل نشین است نوای توحید و زمزمه ی پاک بندگی. خداوندا؛ ای ماندگار؛ ای مالک زمین و آسمان؛ ای غمخوار من؛ ای دلدار من، اراده ی پشت پا زدن به جاذبه های دروغین دنیا و پیش رفتن به سوی ارزش های متعالی آخرت را به من عنایت کن تا همواره تو را به یاد داشته باشم؛ رحیما، ما را با نماز مأنوس کن؛ چرا که نماز سرشار از یاد توست و یاد تو آرام بخش روح نمازگزار.
آنان که لذت مناجات را با خداوند چشیده و جانشان از محبت حضرت دوست لب ریز است، حتی لحظه ای را بی نام و یاد او نمی گذرانند و زندگی را جز در راه بندگی و فرمان برداری معبود متعال برنمی تابند. امام حسن عسگری علیه السلام نمونه ی بارز محبت و انس با پروردگار آگاه و مدبّر بود. محمد شاکری روایت کرده است: «مولا و استادم امام حسن عسگری علیه السلام در محراب عبادت می نشست و به سجده می رفت و آن چنان سجده و ذکرش را طولانی می کرد که من می خوابیدم و بیدار می شدم و او هنوز در سجده بود».
